بحث اشتغال یکی از چالش‌های اصلی وزارت علوم است که برای حل آن وزارت علوم با همکاری سایر نهاد‌ها برنامه‌های گوناگونی را به مرحله اجرا رسانده است. 

توسعه زیست‌بوم نوآوری و فناوری کشور بر پایه زیرساخت‌هایی استوار است که اگر فضای عملکرد و اثرگذاری‌شان به درستی مهیا نشود، نمی‌توان انتظار رشد متوازنی در بخش‌های مختلف زیست‌بوم را داشت. اجزایی که در ابتدای راه شکل‌گیری کسب‌وکار‌های نوپا و دانش‌محور، نقش سکوی پرتاب را ایفا می‌کنند یا به تعبیری دیگر می‌توانند بستر کشت مهیایی برای سبز شدن بذر ایده‌های نوآورانه و فناورانه باشند.

شرکت‌های دانش‌بنیان برای دریافت تسهیلات از طریق صندوق نوآوری و شکوفایی مسیر ساده‌ای ندارند. بانک‌ها وثیقه ملکی می‌خواهند که اکثر استارت‌آپ‌ها این وثیقه را ندارند، اگر هم وثیقه تامین شود مبالغ پرداختی چندان قابل ملاحظه نیستند.

دانشگاه‌ها روز به روز بخش بیشتری از بودجه عمومی را در سرتاسر جهان دریافت می‌کنند. موسسات آموزش عالی در سرتاسر جهان اکنون ۱۵میلیون محقق استخدام می‌کنند. این رقم در سال ۱۹۸۰، ۴میلیون نفر بود. این افراد سالانه پنج برابر تعداد استخدامی‌های خود مقاله تولید می‌کنند. به گزارش اکونومیست، دولت‌ها در سال‌های اخیر هزینه این بخش را افزایش داده‌اند. توجیه این گسترش سریع، تا حدی از اصول صحیح اقتصادی پیروی کرده است. دانشگاه‌ها قرار بود پیشرفت‌های فکری و علمی ایجاد کنند که می‌تواند توسط صاحبان مشاغل، دولت و مردم عادی به کار گرفته شوند. چنین ایده‌هایی در حوزه عمومی و در دسترس همه قرار می‌گیرند و بنابراین، از نظر تئوری، دانشگاه‌ها باید منبع عالی رشد بهره‌وری باشند. با این حال در عمل، خلاف این روند طی شده و گسترش زیاد آموزش عالی با کاهش بهره‌وری هم زمان شده است.

یکی از برنامه‌های اصلی معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری برای برخورداری همه مناطق کشور از زیست بوم نوآوری و فناوری کشور توزیع متوازن دانش بنیان‌ها در سراسر کشور و حمایت و ارائه امکانات لازم به آن‌ها است.

دانشجویان از محل طرح پویش، پس از طی مراحل آموزشی و مهارت آموزی، حق الزحمه‌ای به صورت تخفیف شهریه دانشگاه دریافت می‌کنند.

بی‌انگیزگی در سال‌های اولیه اشتغال می‌تواند یک فرصت تلقی شود، چون آن دوران، بهترین زمان است که ببینیم چه چیز‌هایی در ما انگیزه ایجاد می‌کنند و چه چیز‌هایی نه. انگیزه یک علت است. وقتی در شغل خود احساس انگیزه نمی‌کنید، یعنی دلیلی برای رفتن به سرکار ندارید؛ و برعکس، اگر انگیزه دارید، یعنی دلیلی دارید که هر روز از جا بلند شوید و کار کنید. سوال اصلی اینجاست که دلیل شما چیست؟

ممکن است گمان کنید با وارد شدن به کار‌های آزاد می‌توانید سطوح پایین‌تری از فشار روانی را تحمل کنید. واقعیت این است که در کار آزاد نیز به دلیل رقابت بالا، استرس زیادی وجود دارد. اگر بدون آمادگی کافی وارد یک شغل آزاد شوید، در واقع باید مطمئن باشید که یکی از پراسترس‌ترین شغل‌ها را انتخاب کرده‌اید. برای پیشرفت در کار‌های آزاد، بدون این که متحمل استرس بالایی شوید، لازم است با برخی نکات آشنا باشید که در اینجا به آن اشاره شده است.