شکاف دستمزد سبب مهاجرت نیروی کار ساده هم خواهد شد

در این نامه آمده است:
جناب آقای سید صولت مرتضوی
وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی
با سلام و درود؛
بیشک تعیین حداقل حقوق و دستمزد سالیانه نیروی کار از مهمترین تصمیمات دولت ها با همکاری نمایندگان تشکل های کارگری و کارفرمایی در حفظ و نگهداشت، رفاه و انگیزش منابع انسانی در کشور است. با توجه با آنکه این ایام مشغول بررسی و اخذ تصمیم جهت تعیین حداقل دستمزد و مزایای ثابت کارگران می باشید، نکات زیر را بحضورتان معروض می دارم.
سال هاست میزان افزایش دستمزدها از تورم در کشور جامانده و این امر سبب کاهش قابل ملاحظه قدرت خرید کارگران و افزایش گروه های مشمول خط فقر در کشور شده است، بنحویکه هم اکنون نه تنها تمامی حداقل بگیران و بلکه بسیاری از کسانی که تا حدودی بالاتر از این محدوده هم هستند  و تشکیل خانواده داده و صاحب فرزند می باشند، در زمره فقراء محسوب شده و توان گذراندن حداقل زندگی را ندارند.
برای اثبات این سخن کافی است نگاهی به شاخص انگل(اقتصاددان آمریکایی) داشته باشیم. در این شاخص، هرچه ضریب بالاتری به‌دست آید، درواقع خانوار خریدار مطلق غذا و خوراک است و درمقابل فقر بسیار آسیب‌پذیرتر خواهد بود‌.
ایرنا (خبرگزاری رسمی دولت) در ۱۰ آذرماه ۱۴۰۱ در مقاله” ادعای خط فقر ۳۲ میلیون تومانی خلاف واقع است” می گوید؛ در واقع هر خانوار شهری در سال ۹۵ تنها ۲۳ درصد هزینه‌های خود را صرف خوراک می‌کرده اما در سال ۱۴۰۱ برای تامین خوراک مجبور به‌صرف ۳۰ درصد از کل هزینه‌های خود بوده است. برای خانوارهای شهری نسبت هزینه‌های خوراکی به کل هزینه‌ها یا همان شاخص‌های انگل به‌مراتب بدتر است؛ چراکه در سال ۱۴۰۱ تخمین زده می‌شود هر خانوار چیزی در حدود ۴۰ درصد از کل هزینه‌های خود را صرف خوراک کرده باشند. با در نظر گرفتن تورم بیش از ۴۰ درصدی اقلام خوراکی در طول یکسال گذشته بازهم شاهد افزایش ضریب انگل هستیم و وخیم تر شدن وضع کارگران حداقل بگیر را می بینیم. همچنین مرکز آمار در گزارشی رسمی در خصوص تورم اقلام خوراکی در تهران در هفت‌ماه منتهی به مهر ۱۴۰۱ اظهار می دارد “اگر تورم اقلام خوراکی در ۷ ماهه منتهی تا مهر ۱۴۰۱ حدود ۴۸ درصد بوده را به رقم قبلی اضافه کنیم، خط فقر در تهران چیزی حدود ۱۰ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان به دست خواهد آمد. براساس آمارها خط فقر استان های البرز، مرکزی، آذربایجان غربی، خوزستان و کرمانشاه بعد از تهران بالاترین نرخ در کشور هستند.”
همچنین خوب است در جریان تازه ترین گزارش بانک جهانی در خصوص امنیت غذایی در سال ۲۰۲۳ باشید که ایران در رده پنجم بالاترین میزان تورم مواد غذایی در جهان قرار گرفته است. در این فهرست کشور ونزوئلا با ۴۷۱ درصد رتبه نخست، ایران با ۷۸ درصد در جایگاه پنجم و ترکیه با ۵۲ درصد تورم با رتبه  ۱۰ بالاترين تورم درمواد غذایی را بخود اختصاص داده اند.
مزایای ثابت کارگران نیز بنحوی است که در سال ۱۴۰۲ میزان حق مسکن کارگران۸۲۵۵۰۰ تومان میزان حق اولاد به ازای هر فرزند میزان ۵۳۰۸۲۹ تومان کمک هزینه اقلام مصرفی ۱۰۷۹۵۰۰ تومان بوده است. نیک می دانید این ارقام حتی کفاف بخش کمی از حداقل هزینه های مربوطه را نمی دهد.با بررسی اجمالی وضعیت دستمزد در کشورهای همسایه که اقتصادی نسبتا شبیه تر بما دارند مانند ترکیه و عراق متوجه خواهید شد که حداقل دستمزد حتی در این کشورها بیش از ۲ برابر در عراق و در حدود ۴ برابر در ترکیه می باشد.
ودات ایشیک‌هان، وزیر کار ترکیه، روز چهارشنبه ششم دی گفت که حداقل دستمزد در کشور در سال آینده میلادی(۲۰۲۴) ۱۷ هزار  و ۱۰۳ لیر (۵۷۸ دلار) خواهد بود. لازم بذکر است کشور ترکیه ژوئیه امسال (۲۰۲۳) نیز حداق دستمزدها را افزایش داده بود و کلا این رقم از ابتدای سال ۲۰۲۴ نسبت به ابتدای سال قبل میلادی، رشدی در حدود  ۱۰۰ درصدی خواهد داشت.
در گزارش خبرگزاری رسمی کشور عراق (واع) الاسدی وزیر مربوط به امور کار گفت: با آغاز اجرای قانون جدید، حداقل دستمزد کارگران بازنشسته از 400 هزار دینار به 500 هزار دینار افزایش می یابد.
هنچنین حداقل درآمد کارگران  در عراق 354 دلار در ماه می باشد، یعنی حدود ۲۰ میلیون تومان می باشد.
فاصله سایر کشورهای حاشیه خلیج فارس با ما که گفتنی نیست. رتبه بندی جهانی حداقل دستمزد کشورهای جهان جالب است آنجا که حتی کشورهای هند، ارمنستان و آذربایجان نیز از ایران رتبه بالاتری در پرداخت حداقل دستمزد کسب کرده‌اند.
این شکاف دستمزد در کشورهای منطقه بزودی سبب مهاجرت انبوه نه تنها نیروی متخصص تحصیلکرده که حتی نیروهای کار فنی و ساده خواهد شد و کشور در مضیقه نیروی انسانی نیز خواهد ماند. برای جبران نیروی کار بازهم مهاجران غیر قانونی بیشتری از کشور همسایه افغانستان به کشور خواهند آمد و بازهم شاهد مشکلات اجتماعی بیشتر و هزینه های مادی و معنوی فراختری خواهیم بود.
حتما قبول دارید هر کارگر با دراختیار دادن نیروی جسمی و توان ذهنی خود در محیط کار و انجام کار تمام وقت باید بتواند هزینه هاي زندگی خود را پوشش دهد.
نگاهي به اهم نتايج بررسی در سال ١٤٠١ در مناطق شهري و روستايي نشان مي‌دهد كه “متوسط هزينه‌ كل خالص سالانه‌ يك خانوار شهري ١,٣٧١,٤٦٠ هزار ريال بوده است كه نسبت به رقم مشابه در سال قبل ٤٨,٣ درصد افزايش نشان مي‌دهد(گزارش ۲۱ مرداد ۱۴۰۲amar.org.ir ).
کارشناسان بانک مرکزی نیز اگرچه رقمی مشابهه را اعلام می نمایند، اما به‌گفته خودشان براساس نوع جمع آوری آمار و تحلیل ها، این میزان حداقل هزینه زندگی روی کاغذ است و در صورتی که بخواهیم واقع بینانه محاسبه کنیم رقم واقعی هزینه های زندگی را باید حداقل تا بیش از ۲۰ درصد افزایش دهیم. ملاحظه می کنید حداقل هزینه زندگی یک خانوار ایرانی در طول سال معادل یکصد و سی و هفت میلیون تومان است و ماهیانه  ۱۱ میلیون و چهارصد و اندی هزار تومان‌ می باشد و اگر کارگری دارای یک خانواده ۴ نفره باشد مجموع دریافتی او ۸ میلیون و دویست و اندی هزار تومان خواهد بود. با این حساب شاهد شکافی حداقل ۳۰ درصدی فقط برای تامین حداقل هزینه های زندگی آنهم روی کاغذ و نه واقعیت برای کارگران هستیم. حال بیافزایید تورم لجام گسیخته ماهیانه در طول سال را که در سال ۱۴۰۲ توسط مراجع رسمی حدود ۴۸ درصد اعلام شده است. با این حساب حداقل هزینه ها ۱۶ میلیون و هشتصد هزار تومان و دریافتی حداقل بگیر با خانواده ۴ نفره تنها ۸ میلیون و دویست هزار تومان. این محاسبات بدین دلیل است که متوجه بشویم با خوش بینانه ترین آمار کارگران حداقل بگیر توان پوشش ۵۰ درصد هزینه های زندگی شان را خواهند داشت.
پرداخت دستمزدهای اندک سبب شده است تا بخش قابل ملاحظه ای از جمعیت فعال نیروی کار از بازار کار خارج شوند. استدلال آنها درست است، می گویند دستمزد آنها حتی کفاف هزینه جابجایی از منزل تا محل کار و صرف غذای روزانه را نمی کند، پس چه دلیلی به کار هست. این وضعیت منجر به روی آوری این افراد به فعالیت های غیر مفید و بعضا مخرب سلامت اجتماع می شود و هزینه های متعدد زیادتری بدوش جامعه خواهد گذاشت. از سوی دیگر کارفرمایان را برای جذب نیروی کار به مضیقه انداخته و هزینه های نیرویابی را افزایش داده و کسب و کارها را دچار اخلال در تولید و ارایه خدمات می کند.یکی از استدلالات اندک طرفداران افزایش ندادن دستمزدها به اندازه تورم، بالارفتن نقدینگی، افزایش تقاضا و ایجاد شکاف میان عرضه و تقاضا و ایجاد تورم و بی تاثیر شدن افزایش دستمزدهاست. این درحالیست که وقتی داده های آماری اقتصاد ایران را بررسی می کنید متوجه خواهید شد که افزایش دستمزدها تاثیر کمتری را در ایجاد تورم داشته و برابری ارزش ریال با دلار (قیمت ارز) در کنار سایر عوامل بوده است که عامل اصلی تورم در اقتصاد ایران محسوب می شود.
به عنوان نمونه در سال ۹۲ میزان افزایش دستمزد ۲۵ درصد و تورم ۳۴.۷ درصد و در سال ۹۳ میزان افزایش دستمزدها مجددا ۲۵ درصد، اما تورم تنها  ۱۵.۶ درصد بوده است.  این در حالیست که در سال ۹۰ اگرچه افزایش دستمزدها تنها ۹ درصد بوده با ۲۱.۵ درصد تورم مواجه بوده ایم. با رجوع به آمار تورم و مقایسه تطبیقی آن با افزایش حداقل دستمزدها از  این دست مثال ها زیاد است. لکن این وضعیت نشان دهنده عدم تأثیرگذاری جدی افزایش دستمزدها بر روی تورم است. بنابراین میان افزایش دستمزدها و تورم رابطه پرشدتی برقرار نیست.
عده ای دیگر از اندک طرفداران عدم افزایش دستمزدها به توان کارفرمایان در  پرداخت دستمزدها اشاره می کنند. در پاسخ باید گفت اکنون بخاطر عقب افتادگی دستمزدها از تورم شاهد ناچیز شدن سهم هزینه نیروی انسانی در قیمت تمام شده و عدم توجه جدی به بهره وری نیروی انسانی و کاهش سلامت اداری و اقتصادی از سوی نیروی کار چه در بخش خصوصی و بویژه در بخش عمومی و دولتی هستیم. رفتارهای ضد شهروندی سازمانی، مخرب تولید و بی انگیزگی و کاهش تعهد و وفاداری سازمانی از عواقب آشکار و پنهان چنین سیاستی در سال های گذشته و دولت های گوناگون بوده است که دود آن در چشم کارفرمایان رفته و هزینه های بسیار بیشتری بر آنها تحمیل کرده است. همین امر سبب شده است تا برخی کارفرمایان با درک این مقوله داوطلبانه اقدام به ارائه انواع کمکها و تسهیلات  به منابع انسانی خود نمایند. همه ما می دانیم قیمت های نهایی همه کالاها چندین و چند برابر افزایش یافته و عدم افزایش دستمزدها تاثیری در کنترل قیمت کالاها نداشته است.
بنابر آنچه گذشت و با رجوع به آمار رسمی بانک مرکزی که هم اکنون در سایت بانک مرکزی cbi.ir  در دسترس می باشد، تورم در ۴ سال گذشته از سال ۹۸ تا ۱۴۰۱ به ترتیب ۴۱.۲ و ۴۷.۱ و  ۴۶.۲ و ۴۶.۵ بوده است. این در حالیست که میزان افزایش حداقل دستمزدها در همین سال ها بترتیب ۳۴.۸ و ۳۲.۲ و ۳۶.۴ و ۴۱.۴ بوده است. خبرگزاری رسمی دولت ایرنا ۲۰ بهمن ۱۴۰۲ در مطلب “نگاهی به رشد حداقل دستمزد کارگران در ۴۱ سال گذشته”؛ به دهه طلایی افزایش دستمزدها اشاره کرده و و اینطور قضاوت می کند؛ “پس از سال ۷۰ بود که حداقل دستمزد کارگران بین ۲۰ تا ۳۰ درصد رشد داشت و به تناسب آن، نرخ تورم نیز به بیش از ۲۰ درصد رسید”. بنابراین در محافظه کارانه ترین داده های منتشر شده بازهم همواره شکافی بیش از ۵ درصد و تا حدود ۱۰ درصد سالانه میان تورم و افزایش حداقل دستمزدها در سال های اخیر بوده و در طول چند سال این شکاف ترمیم نشده و قدرت خرید کارگران بشدت کاهش یافته است. لذا پیشنهاد می شود کف افزایش دستمزد در سال ۱۴۰۳ پنجاه درصد مدنظر قرار گیرد. همچنین حق عائله مندی، کمک هزینه اقلام مصرفی (بن خواربار) و مسکن با افزایش  ۱۰۰ درصدی ترمیم یابد. دقت کنید حتی با افزایش این میزان دستمزد نیز همچنان حداقل بگیران بازهم پایین تر از خط فقر خواهند بود و دستمزد و  مزایای ثابت آنها کفاف هزینه ها و مخارج زندگی آنها را نخواهد داد و فقط می تواند شرایط فعلی قدرت خرید آنها را حفظ نموده و از فقیرتر شدن آنها جلوگیری کند. برای حل مشکل می بایست با اتخاذ رویکردی بلند مدت، در چند سال نسبت به معقول سازی دستمزدها از یکسو و تعیین مکانیزم مناسب و پویای محاسبه حداقل دستمزد متناسب با موقعیت مکانی کسب و کارها (تهران، کلان شهرها، مراکز استان و سایر نقاط شهری و سپس روستایی)، جمعیت خانوار و نوع کسب و کار و….. که ظرفیت آن در قانون پیش بینی شده اقدام کرد.
با آرزوی توفیق
ابراهیم شیخ
کارشناس مدیریت و منابع انسانی و استاد دانشگاه