چرا دانشجویان طراحی لباس جذب بازار کار نمی‌شوند؟

صغری اسدی در گفتگو با ایسنا، با اشاره به اینکه یکی از مشکلات اساسی مد و لباس در کشور این است که جامعه دانشگاهی و صنعت‌گران هرکدام در یک جزیره جدا فعال هستند، اظهار کرد: این دو بخش هر یک با افکار، دیدگاه‌ها و سلایق متفاوت کار می‌کنند درحالی که باید ارتباط بسیار قوی بین صنعت و دانشگاه ایجاد کنیم تا اطلاعات کفِ بازار از حوزه صنعت به دانشگاهیان برسد.

او با تاکید بر اینکه با ایجاد ارتباط می‌توان دانشجویان را بهتر هدایت کرد، ادامه داد: در این شرایط دیگر وقتی وارد صنعت شدند اطلاعات کافی از نیاز بازار خواهند داشت و به شکل تخصصی در طراحی لباس فعال می‌شوند. طراحی و تولید هر نوع از لباس مهارت خاص خود را دارد که علاوه بر آموزش عمومی، نیازمند تمرین و ممارست و اطلاعاتی از نیاز بازار است. اکنون مزون‌ها، تولیدی‌ها، بازار و ... هر کدام کار خود را می‌کنند درحالی که باید بتوانیم بین آن‌ها ارتباط برقرار کنیم.

این استاد دانشگاه افزود: مدتی است که در دانشکده فنی شریعتی جلساتی با صنعت‌گران حوزه مد و لباس برگزار می‌کنیم، اما ما یک دست هستیم و یک دست به تنهایی صدا ندارد. باید تمام این عرصه به شکل یکدست خواهان تجمیع این جزایر دورافتاده از یکدیگر باشند. برای این کار نیاز به حمایت مالی و نظارت بیشتری داریم. در کنار این فعالیت جزیره‌ای، موضوع تکثر نهاد‌های متولی و تصمیم‌گیر نیز حوزه مد و لباس را دچار مشکل کرده است.

مهاجرت و انتخاب شغل غیرمرتبط در سایه عدم حمایت‌ها

او درخصوص وضعیت حمایت دانشجویان رشته‌های مرتبط با طراحی لباس، بیان کرد: متاسفانه پشتیبانی خاصی صورت نگرفته است. درواقع طرح‌هایی برای مقطع دکتری ارائه شد، اما نیاز این است که در مقطع کارشناس از پایان‌نامه‌ها حمایت شود، چون بچه‌ها در این بخش کار عملی بیشتری دارند.

اسدی ادامه داد: گاهی دانشجویان کارشناسی پایان‌نامه‌هایی می‌نویسند که به لحاظ تئوری و عملی در سطح دکتری است، اما حمایت کافی از آن‌ها نمی‌شود و حتی گاهی مجبور هستند با هزینه شخصی پایان‌نامه را تبدیل به کتاب کنند. دانشجویانِ بسیار خلاق و با استعدادی داریم که به محض ارسال پایان‌نامه‌هایشان به کشور‌هایی مثل آمریکا و... سریع پذیرش گرفتند و این یعنی آن کشور‌ها متوجه می‌شوند که دانشجوی ایرانی چه استعدادی دارد.

عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی افزود: این‌ها سرمایه‌های ایران هستند که به دلیل عدم حمایت مالی یا پذیرش می‌گیرند و می‌روند و یا بعد از پایان تحصیلات جذب مشاغل دیگری می‌شوند درحالیکه به بر اساس تجربه کاری خود، می‌دانم که اگر به کارشان ادامه می‌دادند حتی جزء طراحان برتر دنیا می‌شدند، اما به خاطر مشکلات مختلف جذب مشاغل دیگر شدند. از طرفی باید امکانات کافی برای کار در حوزه مد و لباس در شهرستان‌ها هم ایجاد شود تا دانشجویان شهرستانی بتوانند با پایان تحصیلات به شهر خودشان بروند و همان جا خدمت کنند.

چالشی به نام صنعتی دوزی

او درباره وضعیت پژوهش‌های مرتبط با حوزه مد و لباس نیز توضیح داد: پژوهش انجام می‌شود، اما به مرحله عملیاتی نمی‌رسد، زیرا اکنون فقط جنبه پولسازی مطرح می‌شود.

اسدی با اشاره به اینکه دنیا درحال خارج شدن از صنعتی‌دوزی و حرکت به سمت شخصی‌دوزی لباس‌ها رفته است، تصریح کرد:، اما شرایط ما عکس این وضعیت است. الان فعالان حوزه مد و لباس عموما به دنبال این هستند که چه کاری سریع‌تر انجام می‌شود، کدام طرح پارچه کمتری نیاز دارد، دوخت کدام لباس به صرف زمان کمتری دارد و در نهایت با چه روشی می‌توان به درآمد سریع‌تری رسید.

او در پاسخ به این سوال که آیا با توجه به شرایط اقتصادی جامعه امکان حرکت به سمت شخصی‌دوزی برای همه مردم فراهم است یا خیر؟ توضیح داد: قطعا پوشاک آن هم به شکل شخصی‌دوزی شده نمی‌تواند اولویت اول خانواده‌ها باشد و معمولا به سمت لباسی می‌روند که در عین آراستگی، مقاومت بهتری هم داشته باشد تا بتوانند چند سال آن را بپوشند، اما می‌توان با نگاهی متفاوت و یا حتی پایبندی به مد پایدار، به سمت شخصی‌دوزی هم حرکت کرد به این صورت که با ایجاد تغییراتی در لباس‌های قدیمی و بازطراحی آنها، چندین بار یک لباس را استفاده کرد.

الگوی درستی برای سایزبندی وجود ندارد

عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی نبودن سایز مشخص لباس در تولیدی‌ها را مشکل دیگر حوزه مد و لباس کشور خواند و گفت: یک فرد با سایز ۳۸ در یک فروشگاه در همان سایز لباس پیدا می‌کند، اما در فروشگاهی دیگر باید لباس سایز ۴۲ به تن کند تا اندازه‌اش شود! متاسفانه نظارت درستی بر الگو‌ها وجود ندارد تا سایز واحدی هم داشته باشیم. این دغدغه بار‌ها مطرح شده است تا با سرمایه‌گذاری به سمت رفع این چالش برویم، اما متاسفانه توجهی به این موضوع نشده است در حالی که در مورد لباس‌های خارجی چنین نیست و سایز ۳۸ واقعا سایز ۳۸ است!