زنان شالیکار مازندرانی محروم از بیمه

به گزارش خبرنگار بازارکار به نقل از خبرگزاری شمال نیوز ، سید نصرالله هاشمی، رئیس اتاق اصناف کشاورزی بابل و نماینده سابق کشاورزان در شورای مرکزی اصناف کشاورزی طی گفت و گو با خبرنگاران با اشاره به اینکه در دو سال اخیر، زمینه کار برای شالیکاران به دلیل برخی مشکلات کم شده است، گفت: یکی از دلایل مهم این است که مجوزهای بانک نشاء برای استفاده از دستگاه های مکانیزه نشاء زیاد شده است. از طرفی دیگر، تعداد نیروی کار زن، در منطقه بابل و حتی شهرهای مرکزی کمتر از پیش شده است. برخی زنان به دلیل تحصیل و کار کردن در حوزه مرتبط با تحصیلشان و یا ازدواج، از این چرخه خارج می شوند. تعداد نیروی کار زن بسیار محدود شده است و به همین دلیل شالیکاران از شهرهای دیگر نیروی کار می آورند. وی در ادامه در خصوص سختی این کار برای زنان سخن گفت و افزود: تعداد کمی از زنان شالیکار، بالای 50 سال سن دارند و اکثرا بین سنین 25 الی 45 سال هستند. شالیکاران باید 7 الی 8 ساعت در حالی که کمرشان خم شده است کار کنند که این خودش موجب بیماری های متعددی می شوند. همچنین این افراد، زمان دیگری برای استراحت به جز برای صرف صبحانه ندارند. همچنین در معرض قرار گرفتن در برابر رطوبت بالا نیز موجب بیماری می شود که شایع ترین آن کمر درد و روماتیسم است. هاشمی در ادامه با اشاره به موضوع بیمه زنان شالیکار گفت: بیمه نشدن زنان در این حوزه به وفور به چشم می خورد و این یک ظلم علیه زنان جامعه است. از 65 هزار نفری که در اتاق اصناف کشاورزی عضو هستند، اعم از کشاورزی و باغداری، فقط 45 هزار نفر بیمه شده اند که حتی یک نفر از این رقم، زنان نیستند. رئیس اتاق اصناف کشاورزی بابل در پایان گفت: حتی در باغداری و دامداری هم نیروهای کار زن بیمه نمی شوند. برای مثال 70 درصد پرتقال چینی، توسط زنان انجام می شود. این ها مگر بیمه هستند؟ کارفرماها می گویند از آنجایی که این نیروها، نیروهای کار فصلی هستند، بیمه شامل حال آن ها نمی شود و اینگونه می شود که نیروی کار به ازای کمی پول بیشتر، بدون بیمه کار می کند در صورتی که این باید از نظر قانونی پیگیری شود. همچنین قاسم پیشه ور ، رئیس نظام صنفی کشاورزی کشور در خصوص چرایی بیمه نشدن شالیکاران گفت: کشاورزان، در یک روز، مثلا 20 نفر نیروی کار را سر زمین خود می برند و یک روزه زمین را نشاء می کنند. در واقع شرایط به گونه ای نیست که یک نفر، 20 روز سر یک زمین کار کند. کارگران، روز بعد را در یک زمین دیگر کار می کنند، برای همین موضوع بیمه شدنشان کمی مشکل می شود. این کارگران، یک سرکارگر دارند که هماهنگی های لازم برای امور مختلف را در طول سال برای مثلا 20 نفر کارگر انجام می دهد. درست مثل شرکت های خدماتی در شهرها که نیروی خدماتی به منازل می فرستند. پیشه ور با اشاره به اینکه این سرکارگران باید در اتاق اصناف کشاورزی، اقدام به دریافت پروانه کنند، گفت: وقتی پروانه دریافت شد، می توانند برای نیروی کار خود بیمه در نظر بگیرند. با این وجود، یکی از دلایلی که سرکارگران برای انجام این مهم، اقدامی نمی کنند ناآگاهی است؛ لذا وزارت جهاد کشاورزی باید به این مسئله ورود کند. او در پایان گفت: هیئت عالی نظارت در شورای قیمت گذاری شهرستان ها، بر اساس قانون نظام صنفی و اتاق اصناف کشاورزی، با مدیریت وزارت جهاد کشاورزی و با 15 عضو، نرخ کارگران محلی هر شهرستانی را تعیین می کند. در این هیئت می توان حق و حقوق مشخص کارگران اعم از بیمه را نیز در نظر گرفت تا حق کسی ضایع نشود.