عدالت سرزمینی، به مثابه تجلی فضایی عدالت اجتماعی ، آرمانی است که در آن شهروندان، صرف نظر از محل سکونت، به فرصت‌های توسعه دسترسی عادلانه‌ای دارند. این مفهوم با «حق بر شهر» هانری لوفور و «عدالت فضایی» ادوارد سوجا گره خورده است که فضا را نه صحنه‌ای خنثی، بلکه عاملی فعال در بازتولید نابرابری می‌دانند. از نگاه سوجا (۲۰۱۰)، عدالت تنها در توزیع منابع( و به تعبیر کشوری در توزیع تسهیلات اشتغال و اجرای پروژه های توازن منطقه ای) خلاصه نمی‌شود، بلکه به معنای مشارکت فعال جوامع محلی در فرآیندهای تصمیم‌گیری است.