اشتغال پایدار برای زنان با آرزویی که اگر محقق شود

زمستان ۱۳۹۷ بود و آن‌ها در یکی از اقامتگاه‌های بومگردی خراسان شمالی اقامت داشتند، همان روز اتفاقی می‌افتد که مسیر زندگیشان را تغییر می‌دهد. فاطمه که عاشق گلدوزی بود وقتی پرده‌های گلدوزی شده قدیمی اتاق را نگاه می‌کرد متوجه پارگی پارچه‌اش شد و تصمیم گرفت با استفاده از گلدوزی آن را ترمیم کند.

چون همیشه وسایل گلدوزی را همراهش داشت آن‌را ترمیم کرد و وقتی مالک اقامتگاه آن را دید آنقدر ذوق زده شد که پیشنهاد داد تعدادی از پرده‌های اتاق‌ها را روی پارچه‌ی نو گلدوزی کند و او با اشتیاق قبول کرد.

پیشنهاد گلدوزی پرده‌ها از طرف چند اقامتگاه دیگر در همان روستا تکرار شد. آن موقع‌ها وحدان تازه سربازی‌اش را تمام کرده بود و فاطمه جایی مشغول به کار نبود. آن‌ها فکر می‌کنند احتمالا افراد بیشتری این هنر را دوست داشته باشند و از جایی که پرده‌های سنتی گلدوزی شده خیلی وقت است فراموش شده‌اند احتمالا حس خوبی به بقیه هم بدهد.

تصمیم می‌گیرند جدی‌تر به قضیه نگاه کنند. بنابراین فعالیتشان را شروع کردند، اولین کاری که انجام دادند این بود که تعدادی از نمونه‌های تولید شده در کشورهای مختلف را پیدا کرده و سعی کردند با الهام از نمونه‌های خارجی و با تلفیق آنها با طرح‌های سنتی ایرانی یکسری از نمونه‌های اولیه را تولید بکنند.

فاطمه عبدی مدیر و موسس مجموعه دوزیبا در گفت و گو با ایسنا، می‌گوید: ما در دوزیبا یک سری عناصر دکوری تولید می‌کنیم که در فرآیند تولید آن از هنر گلدوزی سنتی کشورمان استفاده می‌شود و این محصولات که شامل روتختی، پرده، کوسن، رومیزی و ... است که توسط تعداد زیادی از بانوان هم استانی تولید می‌شوند.

وی با اشاره به اینکه در سال ۹۷ من و همسرم ازدواج و این کسب و کار را شروع کردیم، می‌افزاید: من در حوزه گلدوزی مهارت داشتم و همسرم در فروش اینترنتی متخصص بود و این کار با سرمایه تقریبا صفر شروع شد.

وی ادامه می‌دهد: ما با ۱۰۰ هزار تومان مقداری نخ و پارچه خریداری کرده و اولین محصولات را تولید کردیم، همسرم از آن‌ها عکاسی می گرفت و در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کرد که بعد از یکی دو ماه اولین سفارشمان را تحویل گرفتیم و با درآمد آن توانستیم مواد اولیه بیشتری را خریداری کنیم.

وی بیان می‌کند: رفته رفته فروشمان بیشتر شد و دیگر از پس سفارشات بر نمی‌آمدیم، همسرم پیشنهاد داد کار گلدروزی را که بیشترین وقت را از ما می‌گرفت برون سپاری کنیم و به کمک یکی از آشنایان در روستاهای اطراف شیروان کلاس‌های گلدوزی را برگزار کردیم و تعداد زیادی از خانم‌ها را به صورت رایگان آموزش دادیم.

عبدی با اشاره به اینکه سپس از بین آن‌ها افرادی که نمره قبولی را کسب کرده بودند، انتخاب کردیم، می‌افزاید: این افراد سفارش‌های جدید را انجام می‌دادند و در قبال آنها دستمزد می‌گرفتند و به این ترتیب من و همسرم وقت بیشتری داشتیم تا روی طراحی‌ها، تولید، محتوا و تنوع محصول کار کنیم و به این ترتیب رفته رفته تعداد فروش بالاتر رفت و ما مجبور شدیم قسمت‌های بیشتری از کار را برون سپاری کنیم، به طوریکه الان دیگر فقط مدیریت افراد با ما است.

وی تصریح می‌کند: در طول این چهار سال که از شروع کسب و کار ما می‌گذرد، محصولات ما تقریبا به تمام کشور ارسال می شود، ما با گالری‌های مختلفی کار می‌کنیم که محصولات ما را برای مشتری‌هایشان عرضه می‌کنند، علاوه بر آن به بیش از ۲۰ کشور دنیا چه به صورت عمده و به چه به صورت تک، صادرات محصول داشته‌ایم و بخش زیادی از مشتری‌های ما خرید مجدد داشته‌اند که این امر نشان دهنده رضایت مشتری‌ها است.

وی ادامه می‌دهد: در حال حاضر چند نفر به جز ما در کارگاه مرکزی دوزیبا کار می کنند و بیش از ۱۰۰نفر نیز به صورت کار در منزل مشغول به فعالیت هستند.

وی خاطرنشان می‌کند: طی این مدت در نمایشگاه‌های داخلی و خارجی مختلفی شرکت کرده‌ایم.

عبدی با اشاره به اینکه کسب و کار ما به نوعی کسب و کار خانگی است، بیان می‌کند: بیشتر خانم‌هایی که با ما کار می‌کنند یا سرپرست خانوار هستند یا واقعا وضع مالی بدی دارند و تعدادی از آن‌ها نیز همسرانشان یا بیکارند و یا اعتیاد دارند و حتی در فقیرترین روستاهای شیروان مستاجر هستند و کار در این کسب و کار برای تعدادی از این زنان درآمد خیلی خوبی به همراه داشته که بخشی از هزینه های زندگی تامین می‌شود.

اینترنت مهمترین دغدغه برای فروش

وی به دغدغه‌های موجود نیز اشاره کرده و می‌گوید: یکی از دغدغه‌های مهم ما مسئله اینترنت است و این امر سبب شد تا ضربه زیادی به کسب و کار ما وارد شود. برخی از کسب و کارها هستند که در فضای مجازی به خوبی کار می‌کنند که یکی از آن‌ها تولیدات ما بوده است.

تسهیلاتی که اگر داده شود موجب توسعه کار می‌شود

وی با بیان اینکه دوزیبا علاوه بر اینکه تولید روتختی، روبالشی، رومیزی و ... را داشته است، کار خود را توسعه داده و وارد تولید لباس نیز شده ایم، می‌گوید: اما عدم حمایت‌های دولتی که قول آن داده شده بود سبب شده تا نتوانیم آن جوری که می‌خواهیم این بخش را نیز توسعه دهیم.

وی می‌افزاید: تاکنون چندین مرتبه قول اعطای تسهیلات به ما داده شده اما تاکنون وامی نیز اختصاص نیافته است و ما نیز برای توسعه کار، خرید پارچه، نخ، پرداخت دستمزد کارکنان نیاز به نقدینگی بیشتری داریم.

عبدی ادامه می‌دهد: صفر تا ۱۰۰ کار تولید، طراحی و سوزن دوزی لباس در کارگاه انجام می‌شود اما اگر نقدینگی زیادتری داشته باشیم می‌توانیم در این حوزه موفق تر عمل کنیم.

وی خاطرنشان می‌کند: فروش وسایلی همچون روتختی، رومیزی و ... نسبت به لباس سخت‌تر است، بنابراین اگر وام‌های قول داده شده به ما اعطا شود، می‌توانیم حوزه کاری خود را تا اندازه زیادی گسترش دهیم و کارآفرینی و اشتغال پایدار بیشتری را برای زنان داشته باشیم.

وی با اشاره به اینکه یکی از آرزوهای ما گسترش کارگاه خیاطی است، تاکید می‌کند: منطقه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم محروم و نیروی کار زیادی دارد و محدودیتی برای دادنِ کار نداریم اما نیاز به حمایت‌های جدی دولتی داریم.