مشاغل گردشگری در دوران پس از همه‌گیری دچار كمبود مهارت و نیروی كار شده اند

به گزارش بازارکار از موسسه کار و تامین اجتماعی، با ادامه روند بهبود گردشگری، عرضه نیروی کار و مهارت‌ها در این صنعت، با تقاضا همگام نیست. در بسیاری از کشورها، فصلی بودن، غیررسمی بودن و نابرابری‌های جنسیتی، ثبات شغلی و پیشرفت شغلی را در این صنعت محدود کرده است. این در حالی است که دستمزدها، از میانگین‌های کل اقتصاد عقب مانده‌اند. جوانان، زنان و مهاجران همچنان در موقعیت‌های کم‌مهارت‌تر و کم‌درآمدتر، حضور پررنگی دارند، در حالی که سطح کلی تحصیلات در این بخش کماکان پایین است.

این تحلیل با استفاده از ریزداده‌های هماهنگ سازمان بین‌المللی کار و شواهد موجود در آگهی های شغلی آنلاین در  سایت اینترنتیCedefop ، نشان می‌دهد که مشاغل گردشگری در کجا بیشترین اهمیت را دارند، چه کسی آنها را در اختیار دارند، و کارفرمایان برای کدام مهارت‌ها بیشترین ارزش را قائل هستند. بیشترین تقاضا برای مهارت‌هایی نظیر ارتباطات، کار تیمی و خودمدیریتی، در کنار قابلیت‌های مدیریتی، شایستگی‌های دیجیتال و مهارت‌های سبز مرتبط با پایداری و بهره‌وری منابع است. بهبود کیفیت شغل، پیشبرد رسمی‌سازی و سرمایه‌گذاری در سیستم‌های آموزشی که مهارت‌هایی نظیر تسلط بر فناوری دیجیتال، مدیریتی و سبز را تقویت می‌کنند، گام‌های مهمی برای تبدیل بهبود شکننده این بخش به رشدی انعطاف‌پذیر و فراگیر، به حساب می آیند.

گردشگری یکی از صنایع بسیار کاربر در سطح جهان است که فرصت‌های شغلی متنوعی ایجاد کرده و در عین حال، شمول اجتماعی و رشد اقتصادی را تقویت می‌کند. ارتباط آن با سایر بخش‌ها اثرات چند برابری قوی ایجاد می‌کند. این صنعت هم برای متخصصان بسیار ماهر و هم برای افرادی که با موانع شغلی روبرو هستند - مانند جوانان، مهاجران، زنان و افراد با تحصیلات رسمی محدود – شغل مناسب را فراهم می‌کند.

سهم زنان و جوانان شاغل در این بخش اغلب از سهم آنها در کل نیروی کار بیشتر است. این بخش فرصت‌های شغلی انعطاف‌پذیری را ارائه می‌دهد، به ویژه برای جوانان که می‌توانند با آموزش یا کارآموزی ترکیب شوند و در عین حال، مهارت‌های ضروری مانند ارتباطات، کار تیمی و حل مسئله را نیز ایجاد کنند. در بسیاری از کشورها، مهاجران - که به عنوان افراد غیرشهروند یا متولد خارج از کشور تعریف می‌شوند - سهم قابل توجهی بالاتر از اشتغال در گردشگری را نسبت به سایر صنایع نشان می‌دهند. این امر به دلیل ماهیت فصلی این بخش، تقاضا برای نیروی کار سیار و موانع ورود نسبتاً کم است. مهاجران اغلب موقعیت‌هایی را پر می‌کنند که استخدام آنها در محل دشوار بوده و از تداوم کسب‌وکار در فصول اوج و در مکان‌های دورافتاده یا پرتقاضا حمایت می‌کنند.

 بخش گردشگری محرک اصلی رشد اقتصادی، توسعه بنگاه‌ها به ویژه بنگاه‌های خرد، کوچک و متوسط ​​(MSMEs) بوده و این بنگاه ها، سهم عمده‌ای از این صنعت و کارگران آن را تشکیل می‌دهند. با این حال، این بنگاه‌های خرد، کوچک و متوسط اغلب فاقد منابع لازم برای سرمایه‌گذاری در آموزش هستند و در نتیجه، فرصت‌های کارگران برای توسعه مهارت و پیشرفت شغلی را محدود می‌کنند. سهم گردشگری در اشتغال در مناطق مختلف به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است، به‌ویژه اقتصادهای متعلق به جزایر کوچک که به این بخش وابسته هستند. در این مقاصد، که تنوع اقتصادی محدود است، گردشگری اغلب منبع اصلی درآمد و شغل است. به‌عنوان مثال، گردشگری حدود یک‌پنجم اشتغال در باهاما و جزایر کوک را تشکیل می‌دهد. همچنین ۱۲ تا ۱۶ درصد از مشاغل در پالائو، سیشل، باربادوس و نیوئه و نزدیک به ۹ درصد در جزبره موریس را تشکیل می‌دهد.

 نتیجه‌گیری

این یافته‌ها نشان می‌دهد که گردشگری باعث ایجاد شغل در سطوح مختلف مهارت شده و مسیرهایی را برای جوانان، زنان و مهاجران فراهم می‌کند تا تجربه کاری ارزشمندی را کسب کرده و مهارت‌های فنی و نرم را توسعه دهند. کمبود نیروی کار و مهارت در بخش گردشگری، بسیار وابسته به شرایط است و به طور قابل توجهی در بین کشورها و زیربخش‌ها متفاوت می باشد. علاوه بر چالش‌های حفظ نیروی کار، این بخش به دلیل عدم تطابق بین الزامات شغلی و مهارت‌های موجود، الگوهای اشتغال فصلی، نابرابری‌های جنسیتی مداوم و شکاف‌های دستمزد و همچنین دسترسی محدود به آموزش و مسیرهای شغلی، در تامین مهارت‌های مناسب و استفاده کامل از استعدادهای موجود با مشکلاتی روبرو است. رسیدگی به این کمبودها و ترویج کار شایسته، به منظور آزادسازی پتانسیل گردشگری به عنوان محرک رشد فراگیر و توسعه پایدار، ضروری می باشد.