روز شکوه ایران + فیلم

امام خمینی(ره) از ۱۳ آبان سال ۱۳۴۲ تا ۱۲ بهمن سال ۱۳۵۷، یعنی حدود ۱۴ سال در تبعید به سر برد؛ ایشان در سال ۱۳۴۳ ابتدا به ترکیه و پس از مدتی به عراق تبعید شد و اوقات پایانی دوری از وطن را در فرانسه و در دهکده‌ای به‌نام نوفل‌لوشاتو گذراند. نوفل‌لوشاتو در روزهای اوج نهضت، به قلب تپنده انقلاب ایران تبدیل شده بود. وقتی امام(ره) را به ترکیه تبعید می‌کردند، شاه و آمریکا هیچ‌گاه پیش‌بینی نمی‌کردند که ایشان روزی پیروزمندانه به ایران بازگردد و رژیم شاهنشاهی را از بن برکند. پس از خروج شاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷، امام(ره) در پیامی کوتاه خطاب به خبرگزاری‌های جهان اعلام کرد: «خروج شاه از ایران، اولین مرحله پایان یافتن سلطه جنایت‌بار ۵۰ ساله رژیم پهلوی است که به‌دنبال مبارزات قهرمانانه ملت ایران صورت گرفته است. من این پیروزی را به ملت تبریک می‌گویم.» همچنین ایشان اعلام کرد که در اولین فرصت به ایران باز می‌گردند.

در حالی که یاران حضرت امام(ره) و مبارزان مذهبی، با وجود تمام نگرانی‌ها در تدارک برگزاری مراسم استقبال باشکوهی از ایشان بودند، اعلام خبر تصمیم امام(ره) برای آمدن، مسئولان و سردمداران رژیم پهلوی را سخت به تکاپو انداخت. آنان که به شدت از تظاهرات خیابانی مردم بر ضد رژیم پهلوی هراسناک شده بودند، ورود امام(ره) را به کشور، پایانی بر تمام امیدهایشان می‌پنداشتند و یقین داشتند که در این صورت، طومار سلطنت پهلوی برچیده خواهد شد. بنابراین، درصدد مقابله با ورود امام(ره) به کشور یا مانع‌تراشی در برابر تصمیم ایشان برآمدند. بختیار در مقام نخست‌وزیری، نقشه‌های گوناگونی در سر می‌پروراند که انفجار هواپیمای امام(ره) یا منحرف کردن مسیر هواپیما و سپس دستگیری ایشان از آن جمله بود که هیچ یک عملی نشد. تیر آخر او، بستن فرودگاه‌ها به روی هواپیمای امام(ره) بود. در حالی که قرار بود پرواز انقلاب در روز ششم بهمن‌ماه امام خمینی(ره) را از فرانسه به ایران بیاورد، سازمان هواپیمایی کشور اعلام کرد که به علت بدی هوا و نبود دید کافی، همه پروازها لغو شده است.

با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها و جلوگیری دولت بختیار از ورود حضرت امام(ره) به کشور، مردم با تظاهرات و راهپیمایی‌های خود، به اقدام دولت اعتراض کردند. همه افسران نیروهای سه‌گانه در پایگاه‌های خود در تهران، اصفهان، کرمانشاه، دزفول، همدان و بوشهر اعتصاب کردند و سپس به صفوف تظاهرکنندگان معترض پیوستند. در تهران، سیل جمعیت تظاهرکننده به‎سوی فرودگاه مهرآباد به راه افتادند. روحانیان مبارز سراسر کشور که برای استقبال از امام(ره) به تهران آمده بودند، با تحصن در مسجد دانشگاه اعلام کردند تا بازگشت امام خمینی(ره) به کشور به تحصن ادامه خواهند داد. مردم و دانشجویان نیز به جمع تحصین‌کنندگان می‌پیوستند. فردای آن روز، مردم در راهپیمایی عظیم یک میلیونی به‌مناسبت رحلت پیامبر اسلام(ص)، در حمایت از امام(ره) شعار دادند. در بسیاری از نواحی شهر تهران نیز زد و خوردهای شدیدی میان نیروهای انتظامی و تظاهرکنندگان روی داد.

تیراندازی در نواحی مختلف لحظه‌ای قطع نمی‌شد. خبرگزاری پاریس اعلام کرد یکی از میدان‌های شهر، به میدان جنگ شباهت پیدا کرد و تعداد کشته‌ها در پایتخت را سه هزار تن گزارش کرد. روزنامه اطلاعات نوشت: «غرب و جنوب غرب تهران، غرق در شعله‌های آتش بود.» در پی تحصن‌ها و تظاهرات خونین مردم در اعتراض به بسته شدن فرودگاه‌ها، دولت بختیار عقب‌نشینی کرد و شکست را پذیرفت. بختیار در نهم بهمن‌ماه اعلام کرد که فرودگاه مهرآباد امروز باز خواهد شد و هیچ ممانعتی برای ورود امام(ره) به کشور وجود ندارد. هیئت دولت در دهم بهمن‌ماه اعلام کرد که ورود هواپیمای حامل امام(ره) به فرودگاه مهرآباد تهران بدون اشکال است. با اعلام این خبر، کمیته استقبال از امام(ره) در پیامی اعلام کرد که امام خمینی(ره) در ساعت ۹ صبح پنج‌شنبه، ۱۲ بهمن‌ماه در تهران خواهد بود.

شامگاه ۱۱ بهمن‌ماه، هواپیمای امام خمینی(ره) غرش‌کنان از فرودگاه شارل دوگل فرانسه به آسمان پرواز کرد. امام(ره) نماز شب را در طبقه دوم هواپیما به‌جای آورد و سپس در طبقه پایین هواپیما استراحت کرد. مهماندار هواپیما از مشاهده آرامش امام(ره) متعجب شده بود. هنگام طلوع فجر، امام و همراهان نماز صبح را به جماعت به‌جا آوردند. زمان ورود هواپیما به آسمان ایران، خبرنگاری از امام پرسید: «چه احساسی دارید؟» و امام پاسخ داد: «هیچ.» امام هیچ احساسی نداشت، چراکه ایشان فقط بر مبنای تکلیف عمل می‌کرد. پیروزی و شکست برای امام(ره)، هر دو زیبا بود. همان‌طور که شکست، ایشان را ناامید نمی‌کرد، پیروزی نیز احساسات شخصی‌شان را برنمی‌انگیخت.

در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷، پرشکوه‌ترین استقبال تاریخ جلوه‌گر شد. این روز یکی از ماندگارترین روزهای تاریخ معاصر ایران است و شور و شوق مردم در آن وصف‌ناپذیر بود. عده زیادی از مردم، خود را به تهران رسانده بودند تا در مراسم استقبال از امام(ره) شرکت کنند. تقریباً در ساعت شش صبح، خیابان‌ها سرشار از جمعیت بود. اول صبح، میلیون‌ها نفر در دو طرف خیابان‌های مسیر امام خمینی(ره) ایستاده بودند و ۵۰ هزار نیروی انتظامی مردمی مشغول منظم کردن آن‌ها بودند. مردم با تاق نصرت و گل، خیابان‌ها را تزئین کردند و در قلب استقبال‌کنندگان، دریایی از اضطراب و شادی موج می‌زد. در ساعت ۹:۳۰ صبح، محبوب ملت و پرچم‌دار آزادی به وطن برگشت. چند لحظه پس از گشوده شدن در خروجی هواپیما، امام(ره) در حالی که دستشان در دست مهماندار فرانسوی بود، در مقابل دیدگان مشتاقان ظاهر شد. همه اشک شادی می‌ریختند. فریاد «اللّه اکبر» به هوا برخاست.