صدرا؛ میدان تعامل واقعی میان دانشگاه و صنعت

به گزارش بازارکار به نقل از ایسکانیوز از تهران غرب، در سال‌های اخیر موضوع پیوند میان صنعت و دانشگاه بار‌ها در مجامع علمی، سیاست‌گذاری و حتی رسانه‌ای مطرح شده است. اما در عمل، این مفهوم مهم در هیاهوی بحران‌های اقتصادی، فرهنگی، مدیریتی و نیز ساختار بروکراتیک و جزیره‌ای نهادها، غالباً به شعاری کلیشه‌ای بدل شده که کمتر به مرحله‌ی تحقق و کنش رسیده است. هرچند همواره تأکید بر ضرورت این پیوند به گوش می‌رسد، اما کمتر فرصت یا اراده‌ای فراهم شده تا این دو ساحت مهم جامعه، یعنی آموزش عالی و تولید، در یک بستر واقعی گفت‌و‌گو، تعامل و همکاری مؤثر قرار گیرند.

با این حال، در بزنگاهی که دانشگاه‌ها با چالش‌هایی، چون کاهش کیفیت آموزش، اشتغال‌پذیری پایین فارغ‌التحصیلان، بی‌ربطی محتوای درسی با نیاز‌های واقعی جامعه و اقتصاد، و از همه مهم‌تر بحران کارآمدی مواجه‌اند، و در همان حال صنعت و بنگاه‌های تولیدی نیز با مسائلی مانند کمبود نیروی انسانی ماهر، نیاز به نوآوری، عدم انطباق با فناوری‌های روز و ناتوانی در تعامل مؤثر با بدنه دانشی کشور دست‌وپنجه نرم می‌کنند، شکل‌گیری بستر‌هایی که به هم‌افزایی واقعی بین این دو حوزه منجر شوند، ضرورتی انکارناپذیر است.

در این فضای نیاز و جست‌و‌جو، رویداد «صدرا» متولد شده است؛ رویدادی که از دل ایده پیوند دانشگاه با صنعت، با تلاش و برنامه‌ریزی دانشگاه آزاد اسلامی و مشارکت فعال شرکت‌های صنعتی، خصوصی، دانش‌بنیان و نهاد‌های توسعه‌محور پا به عرصه گذاشته تا فضای تازه‌ای برای ارتباط معنادار میان دانشگاه و بازار کار فراهم آورد.

صدرا صرفاً یک نمایشگاه یا همایش نمادین نیست؛ بلکه میدانی است برای لمس واقعیت‌های ناگفته. صحنه‌ای است برای مواجهه رودررو میان استادان دانشگاه، مدیران شرکت‌ها، فعالان حوزه نوآوری و سیاست‌گذاران. در این میدان، نه تبلیغات بلکه گفت‌و‌گو، نه بروشور بلکه مسئله، و نه شعار بلکه راه‌حل مطرح است.

در بطن این رویداد، نگاه نوینی به نقش دانشگاه دیده می‌شود؛ نگاهی که دانشگاه را نه نهاد تولید مدرک، بلکه یکی از بازیگران کلیدی اکوسیستم توسعه ملی می‌داند. از این منظر، «صدرا» تمرینی عملی برای بازتعریف رابطه‌ی دانشگاه با صنعت، دولت و جامعه است. این تمرین با محور قرار دادن مسئله‌محوری، توانمندی‌سازی، و مهارت‌آموزی، می‌کوشد الگویی واقعی از حکمرانی علمی و دانشی را به نمایش بگذارد.

چنین رویدادی، وقتی در بستر سیاست‌های تحولی دانشگاه آزاد اسلامی – از جمله تأسیس دانشکده‌های موضوع‌محور، ایجاد ساختار‌های بین‌رشته‌ای، توجه به اقتصاد دانش‌بنیان و مأموریت‌گرایی نهاد دانشگاه – معنا پیدا می‌کند، می‌تواند آغازگر راهی باشد که در آن دانشگاه نه تنها در عرصه آموزش، بلکه در تصمیم‌سازی و اثرگذاری اقتصادی نیز نقش‌آفرین باشد.

اما پرسش کلیدی همچنان پابرجاست:آیا آن‌چه امروز در قالب صدرا به نمایش درآمده، می‌تواند به نقطه‌ی آغازی برای تحول ساختاری بدل شود؟ آیا این فضا، می‌تواند در بلندمدت رابطه‌ای پایدار، پویا و هدفمند میان آموزش عالی و صنعت کشور بنا کند؟

پاسخ به این پرسش‌ها نه در بیانیه‌ها، بلکه در نتایج آتی این تعامل، در تغییرات واقعی در جذب نیروی انسانی، در اصلاح محتوای آموزشی، و در افزایش سرمایه‌گذاری صنعت در تحقیق و توسعه نمایان خواهد شد.

صدرا، نه پایان یک مسیر، بلکه آغازی است برای آینده‌ای متفاوت؛ آینده‌ای که در آن دانشگاه‌ها به‌جای تقلید از گذشته، به کنشگری برای ساخت فردا بدل شوند، و صنعت نیز از مصرف‌کننده صرفِ منابع انسانی به شریک راهبردی در توسعه دانایی‌محور ارتقا یابد.